Een Servische gewoonte.

De Serviers in grote steden houden er een eigenaardige - maar zeer vermakelijke - gewoonte op na. Terwijl de tandeloze boertjes op het platteland nog met een os aan het ploegen zijn hebben de stedelingen wel wat beters te doen. Na een uur of 4 's middags verandert de hoofdstraat van elke stad in Servie en Montenegro namelijk in een soort openbare catwalk. De inwoners van de stad verdelen zich in 2 ploegen. De ene ploeg, de 'lopers', begint statig met de neus omhoog en met wiegende heupen door de hoofdstraat heen en weer te paraderen. Afhankelijk van de lengte van de straat doen ze dat zo'n 20 tot 30 keer. De andere helft gaat, onder het genot van allerlei soorten lekkere drankjes, de schoonheid van de 'lopers' bewonderen vanaf de terrasjes. Pas als de tafel helemaal vol staat met lege glazen en kopjes mag er gewisseld worden. De 'zitters' staan op en beginnen aan hun paradetocht terwijl de 'lopers' - inmiddels met blaren aan de voeten - neerstrijken aan de vrijgekomen tafels. De mensen Novi Sad zijn hierin met stip de beste. Niet alleen zetten ze de beste tijd neer (gemiddeld gaan ze door tot ongeveer 2.00 's nachts) maar leveren ze ook de hoogste kwaliteit. De vrouwen in Novi Sad lijken wel massaal ontsnapt te zijn uit een modellenschool en ze zijn gekleed alsof ze net van een opname van een zara of G-star reclame komen lopen. Helaas voor de mannelijke toeristen onder ons, ik heb zelden een vrouw zonder vriend gezien, de concurrentie is groot, want de mannen hier zijn ook lelijkste niet. Ik heb het vermoeden dat ze zo'n twee keer per dag in de sportschool te vinden zijn. Maarja, je hoeft maar 1 keer te zeggen dat je uit Nederland komt en je hebt alweer een enorme voorsprong :-).

De wereld is groot, de Balkan is klein.

Eens per jaar verandert het nu zo burgerlijke Novi Sad in een bruisende stad: tijdens het Exit festival, dat in de ruines van het fort wordt gehouden. Ik loop omhoog naar het fort om van de zonsondergang boven Novi Sad te genieten en om afscheid te nemen van de Balkan. Formeel gezien ligt de grens van de Balkan net onder Novi Sad, dus eigenlijk ben ik al niet meer in de Balkan. Dat komt omdat dit gebied heel lang bij Hongarije heeft gehoord, wat duidelijk te zien is aan de welvaart in deze regio. Ik kom een gezellige Hongkongnees tegen, ook een backpacker, die in Stockholm studeert, aan dezelfde universiteit als mijn huisgenoot. Maar gelukkig, zo klein is de wereld niet, ze kennen elkaar niet. Maar zo klein is de Balkan wel. Want twee minuten later loop ik een Australisch meisje tegen het lijf die ik vier weken eerder in Tivat (kotor) heb ontmoet. Het is een geweldig mens, het is fantastisch om verhalen uit te wisselen. Ik besluit om nog een dag te blijven en samen met haar richting Budapest te reizen, via Subotica.

Van Subotica naar Budapest

In Subotica moeten we twee uur lang op een trein wachten. Dus vermaken we ons met idiote wat-wil-je-liever-zijn vragen zoals: liever Saturnus of een baksteen? liever blauw of een 8? liever een taxi of een sprinkhaan? Zo kom je de tijd wel door. We stappen in en vallen doodmoe in slaap. Met een sukkelgangetje tuft de trein de nacht door, richting Budapest, richting het westen, richting huis. En ik? Ik droom over Saturnus, over bakstenen, over een grote blauwe acht en een sprinkhaan in een taxi. Tot de zon mij wakker maakt en de wolken in allerlei wonderlijke kleuren tovert. Onder rood gekleurde lucht tuft de trein langzaam de drukte van Budapest in.