Tara Canyon

Vandaag ben ik op de plek waarvoor ik in de eerste plaats naar Montenegro ging: De Tara Canyon. De Tara Canyon is de op een na langste Canyon ter wereld (82km) en is 1300 meter op het diepste punt. Op het diepste punt wonen zelfs mensen: wat boertjes zonder tanden. De Canyon kom je alleen maar in en uit met een 4-wheel-drive, met een kayak, of zoals ik, met een mountainbike. Het uitzicht vanaf het hoogste punt is geweldig. Diep onder je zie je de groenige rivier stromen langs de diepe grijze wanden van kloof. Gister heb ik vanaf bijna dat hoogste punt de meest verschikkelijke en meest indrukwekkende mountainbiketocht van mijn leven gemaakt. Met een rotgang ben ik 1000 meter afgedaald vanaf bovenaan de klif tot aan de rivier, naar de 'indiana jones bridge' (een hangbrug met losse planken aan 4 staalkabels). En daarna weer naar boven

Tara Bridge.

De Tara brug is niet alleen een knap staaltje ingenieurswerk, maar achter deze brug schuilt ook het verhaal van heldenmoed. Vlak voor de tweede wereldoorlog werd deze brug voltooid. De brug verbond het oosten van Montenegro met Nikcis en Zabljak. In mei 1942 waren de Italianen gelegerd in Zabljak, klaar om op te rukken naar het oosten, over de Tara Brug. Om dit te voorkomen heeft een van de ingenieurs van de brug zijn eigen creatie opgeblazen. Hiermee heeft hij de Italianen (tijdelijk) weten tegen te houden. Deze daad heeft hij met zijn leven moeten bekopen, hij is gevangen genomen en op de restanten van de brug geexecuteerd. De brug is na de oorlog hersteld, en is zeker de moeite waard om eens te bekijken.