Een andere wereld

Ten oosten van de Tara Kloof is alles anders. Ik ben nu in Plevlje. Hier paraderen geen mooie mensen in stijlvolle kleding over de boulevards. Hier rijden geen dikke Hummers en glimmende audi's door de straten. Hier zijn namelijk geen boulevards, hier is de kleding niet stijlvol en hier is geen geld voormooie auto's. Alles is hier lelijk: De wegen, de auto's de huizen, alleen de mensen zijn hiernog steedsmooi.

Plevlje

De minaretten steken hoog boven de vervallen daken uit en in de hele stad hangt de doordringende geur van haardvuur. Maar hier voel ik me meer thuis dan in het westen van Montenegro. Er is een wet die in de hele wereld geldt: Materiele en sociale rijkdom zijn omgekeerd evenredig aan elkaar.

Vanaf de tarakloof ben ik hier heen gelift. Ik ben op zoek naar het busstation, een man in een gammele auto draait zijn raampje open en vraagt wat ik zoek. 'Autobuska stanica', antwoord ik,het portier zwiept open en ik wordt naar het busstation gebracht. Helaas gaat er vandaag geen bus meer naar Sarajevo, er gaat er namelijk maar 1 per dag. Dus ik moet hier 1 nacht blijven.

Ik slenter wat rond door de stad, een klein meisje rent op me af en begint heel druk tegen me te praten terwijl ze naar mijn colaflesje wijst. Als ik in het Nederlands antwoord rent ze geschrokken terug naar haar vriendinnetjes. Overal spelen hier kinderen tot 11 uur s avonds op straat: volleybal, voetbal, verstoppertje. De ouders doen ook mee. Het is hier en daar pikdonker, want niet alle straatlantaarn werken. Ik loop met tweehonderd euro en mijn paspoort op zak, in Italie zou ik dat nooit gedaan hebben, maar hier voel ikme volkomen veilig.

Pljevlje is een geweldige stad. Morgen op weg naar Sarajevo.