'Nexte stoppe, San Marco' kraakt er in gebrekkig engels door de luidsprekers van de waterbus. Soepeltjes draait de stuurman de boot tegen de kade. De massa toeristen schuifelt langzaam de kade op. Een keurig in pak gestoken jonge Italiaan helpt de dames van boord met een hoffelijkheid, die elke Italiaan op wonderlijke wijze bezit. Daar kunnen wij hollandse droogkloten nog wat van leren. Na wat uitbundig geschreeuw gaat de waterbus verder en voegt zich tussen de enorme chaos van bootjes. Voor werkelijk alles hebben ze hier boten: De vuilnisboot, de postbodeboot, de klein-chemisch-afval-boot, de gondelierslesboot en, ja echt, de uitvaartboot. Met een prachtige houten kist en twee plechtig kijkende mannetjes op het dek. Met een veel minder plechtige snelheid stuitert de boot door het centrum van Venetie. De waterbus stopt voor het hostel, op het eiland guille nogwattes. Vanaf hier heb ik een schitterend uitzich op Venetie. Eerst maar even heerlijk Venetiaans ijs eten en van de zonsondergang genieten. 'S avonds slenter ik door de stad. Het blijft mijn favoriete stad. En als de zon onder is wordt de stad nog mooier. Op het San Marco plein branden honderden lampjes de orkestjes wisselen elkaar af. Dit beels is zo fantastisch dat ik daar plompverloren een kwartier voor me sta te staren. En dan weer terug naar het hostel.

Toen ik net vertrok dacht uit Nederland bedacht ik me dat alleen reizen wel eens saai zou kunnen zijn. Niets is minder waar, ik kan het iedereen aanraden! Na twee dagen Venetie heb ik al zo veel mensen ontmoet. Het lijkt wel of de halve wereld onderweg is. Een stel Canadezen, een Amerikaan, een 'gab year' student uit Engeland en een gekke Japanner die alleen maar kleren aan had met 'I love Venice' en omdat zijn koffer was gestolen en nu nieuwe kleren koopt bij de toeristenkraampjes.

Morgen ga ik op weg naar Dubrovnik, Kroatie.